Sana bugün bir kaleden baktım ey aziz Ankara.Senin azizliğini sonra kendi acizliğimi gördüm.Küçük, eski, sımsıkı evler gördüm.İçlerinde sıcacık insanlar...Bir de uzun uzun yeni binalar gördüm, içlerinde birbirlerinden bihaber insanlar...
Sana bugün bir kaleden baktım ey aziz Ankara, ne Yahya Kemal'in İstanbul'u ne Nazım'ın denizi vardı sende.Benim hep hasret yanımdın, bir yarım vardı sende...Yaşayamadıklarım, yarım kalmışlıklarım, bütün yaşadıklarım, iz bıraktıklarım vardı...Bir yanım hep buradaydı, bir ayağımı hiç çekmemiş, çekememiştim senden.
Sana bugün bir kaleden baktım bir dostla Ankara, derken bir ses, çok içten bir ses duydum.
'' Lem yelid ve lem yüled''
Döndüm baktım.Gözleri dolu dolu bir kızdan geliyordu, yanında iki bayan daha vardı.Bu yürekten olduğunu hissettiğimiz sohbeti hem merak ettik hem de dahil olmak istedik.Öyle birleşmişti ki yürekleri bize müsade etmeliler, farkında bile değillerdi.
Uzaklaştık.
Kalenin biraz aşağısındaki kapalı cami dikkatimizi çekti 'niye kapalı acaba' diye. Yalnız bizim değil, namaz kılmak isteyen o üç bayandan birininde dikkatini çekmişti.Etrafında dört dönüyordu. Dedik kapalı, aşağıda başka bir cami var oraya gidelim size de eşlik edelim.Yarım yamalak Türkçesi ile teşekkür etti.Anladık ki benden daha müslüman giyimli bu bayan yabancıydı.İsveçliymiş.Ta oralardan okumaya gelmiş buraya.Belli ki nur önce yüreğine sonra yüzüne vurmuş.Elisabeth ile sohbet ede ede yürüdük.Otuz yaşındaymış.Bir yıl olmuş müslüman olalı. Nasıl oldu dedik.Yine yarım yamalak Türkçesi ile ''Hakikat'' dedi.
''Hakikati gördüm...Her şeyde ağaçlar, çiçekler, böcekler''
Bizim leke bulaşmış inançlarımızdan ziyade taze, henüz fazla leke bulaşmamış bir inanç görmek oldukça etkileyici geldi.
16.yy'dan kalma camiye vardık.Dedik madem tanıştık devamı gelsin.Numaralarımızı aldık.Adına da Elif abla dedik.Sonra da ayrıldık.
Hakikat dedi ya, tekrar sorguladım hakikatimi...
Sonra tekrar sana bir kaleden baktım aziz Ankara
Daha da acizleştim...
